Własna działalność czy etat - TRUDNY WYBÓR, czyli garść przemyśleń

Hej!

        Przez ostatnie kilka miesięcy myślę o tym codziennie. Zdania na ten temat są tak różne, ludzie próbują mi robić wodę z mózgu i zniechęcać. Własna działalność czy normalny etat?

        Od końca liceum pracuję w każde wakacje. Było już przygotowywanie jedzenia, kelnerowanie, byłam barmanką, robiłam inwentaryzacje, byłam na praktykach w małej firmie budowlanej i teraz jestem w dosyć sporej firmie. Praktyki. No ale płatne, więc można powiedzieć, że praca. I już widzę, że to nie dla mnie. Mama mi ciągle powtarza, że etat to pewna wypłata co miesiąc. Żebym nie kombinowała. A jeżeli ja chcę? Jeżeli czuję się źle, będąc na etacie? A tak naprawdę to dopiero początek. Rozumiem, każdemu na początku trudno jest się przestawić z nauki na pracę. OKEJ. Tylko to co tutaj robię teraz
- pomagam w biurze, w dziale technicznym, od święta pojadę z inżynierem budowy popatrzeć i posłuchać, co robią w terenie - nie satysfakcjonuje mnie w najmniejszym nawet stopniu. Pozostali praktykanci sprawiają wrażenie zadowolonych. A może faktycznie ich zajęcia są ciekawsze.

        Wszyscy wśród znajomych i rodziny idą lub planują iść utartymi schematami. Szkoła, etat, rodzina, i tyranie od świtu do nocy i "żeby jakoś to było". Czy to źle, że nie chcę "jakoś"? Że chce w końcu czerpać satysfakcję z pracy? Znam kilka osób, którzy się spełniają czy to w pracy czy to dorabiając czy to w czasie wolnym. Gdzie się nie obrócą - są szczęśliwi. A czemu ja mam iść schematem, skoro nie czuję tego w ogóle?

         Wiem. W Polsce ciężko jest coś własnego rozkręcić. Tak, wiem, słyszę to od małego. Okej. Ale są różne sposoby. Zresztą nie musi to być drugi Strabag albo Budimex, nie musi to być mega znana sieć multikina. Ani coś znanego na całą Polskę. Jeżeli będę się spełniać, pracy w okolicy będzie pod dostatkiem i kasa będzie wpadać, to co jest złego we własnym biznesie? Przestałam opowiadać o moim pomyśle, bo z każdej strony odbijam się od muru. NIEZROZUMIENIA.

        Chcę. I zrobię. A przynajmniej spróbuję. Co mogę stracić? Czas? On i tak przeminie. Emerytur z ZUSu i tak ponoć nie dostanę, więc jaki sens na nie liczyć i zbierać lata do emerytury? ;) Pieniądze? Rzecz nabyta. Nie wyjdzie to pójdę na etat i zarobie jeszcze raz.

         Planuję w końcu robić tylko to, co sprawia mi przyjemność. W pracy i po pracy. I nie jestem w tych ludzi, którzy lubią dłużej pracować, którzy żyją robotą. Dla mnie to element życia, ale na pewno nie jego sens. Zdecydowanie nie jestem pracoholikiem. Pracusiem i owszem. Lubię działać. Lubię spacerować, biegać, lubie się spotykać z ludźmi, pomagać Tacie przy pracach przydomowo-podwórkowych. Lubie robić przy domu, swój prywatny podejrzewam, że będę miała wymuskany i dopieszczony na maxa ;) Lubię pracę fizyczną. Wiadomo, w kamieniołomach bym wymiękła. Ale jeżeli mam siedzieć przy biurku po 10 godzin i więcej to szlag mnie jasny trafia!

        Może się sparzę. Nie raz już tak zresztą było. Ale przeżyłam i wiem już, czego nie dotykać ;) Mam nadzieję, że stanę się specjalistą w wielu kwestiach i nieprzespane noce, nauka, praca i ranne wstawanie nie pójdą na marne. O wiele przyjemniej jest to robić, jeżeli wiem, że te siedzenie za biurkiem to tylko jakiś etap w dążeniu do celu. Że jeszcze musze gdzieś się załapać, zrobić staż pod uprawnienia, nauczyć się tam jak najwięcej i zacząć działać na swoje konto :) Piękna perspektywa ;) Co do nauki, to chybą będę za nią tęsknić i na pewno będę się dokształcać, bo bardzo to polubiłam!

       Dzisiaj nie będę Was do niczego namawiać. Wiecie co? Róbcie, co chcecie ;)

Piąteczka :D